خواندن قرآن

روزی روزگاری پیرمردی با نوه ی خود در مزرعه ای زندگی می کرد.هر روز صبح زود پیرمرد پشت میز آشپزخانه می نشست و قرآن می خواند و نوه او که خیلی دوست داشت مثل پدر بزرگش باشد نیز به هر نحوی سعی می کرد تا ادای پدر بزرگ خود را در آورد.

یک روز کودک از پدر بزرگش پرسید:پدر بزرگ من سعی می کنم که قرآن را مثل شما بخوانم ولی هیچ چیزی از آن را متوجه نمی شوم به محض اینکه کتاب را می بندم فراموش می کنم.برای همین فکر می کنم اصلا برای چی بخونم…. پیرمرد ساکت بود و در حالی که از سبد هیزم می آورد ودر اجاق می انداخت رو به نوه خود کرد وگفت:بیا این سبد را بگیر و برو کنار رودخانه وبرایم آب بیاور پسر بچه درست همان کاری را کرد که پیرمرد گفت ولی هنوز به کلبه نرسیده بود که تمام آبها از سبد خارج شده بود.پدر بزرگ به نوه خود خندید وگفت:دفعه ی بعد باید کمی سریعتر بیایی ودوباره کودک را با سبد به رودخانه فرستاد. این دفعه پسر زودتر دوید ولی باز سبد خالی بود.پسرک در حالی که نفس نفس می زد گفت: این غیر ممکن است که بشود با سبد آب آورد ورفت تا سطلی بردارد.

ولی پیرمرد گفت:من سطل را با آب نمی خواهم بلکه سبد را با آب می خواهم تو به اندازه ی کافی تلاش نکردی وبعد بیرون از در کلبه رفت تا چگونگی تلاش کودک را ببیند.

با اینکه کودک می دانست این کار بی فایده هست ولی برای اینکه پدر بزرگ خود را خوشحال کند ونشان بدهد که تمام سعی و تلاش خود را می کند شروع به دویدن کرد تا به رودخانه رسید وسبد را داخل آب کرد و دوان دوان برگشت و وقتی به پدر بزرگ رسید گفت: نگاه کن بی فایده است…..

پدر بزرگ گفت فکر می کنی بی فایده است.به سبد نگاه کن…..

پسر به درون سبد نگاه کرد وبرای اولین بار متوجه شد که سبد از یک سبد کثیف و سیاه هیزم به یک سبد تمیز هم از داخل و هم از بیرون تبدیل شده است.

پیرمرد گفت:ببین پسرم این همان اتفاقی هست که وقتی قرآن می خوانی می افتد.شاید تو هیچی نفهمی ویا به یادت نماند ولی وقتی قرآن می خوانی از درون و بیرون تغییر می کنی این یکی از آثار خداوند در زندگی ما است.

در قرآن سوره ی یونس آیه ۵۷ خداوند می فرماید:ای مردم عالم نا مه ای که پند و اندرز و شفای دلهای شما و هدایت و رحمت بر مومنان است از جانب خدا برای نجات شما آمده است.